بسم الله الرحمن الرحيم

Bakisyan (Beylik) köyü Nusaybin

Ali bin Fudayl iyâd (Radiyallah-u anh)- 2

Bir gün Ali bin Fudayl iyâd (r.a.) bir kimsenin;

-“O gün insanlar, Âlemlerin Rabbi için (O’na hesab vermek için kabirlerinden) kalkacaklar.” Mutaffifin suresi- 6 ayet-i kerimesini okumakta olduğunu duydu.

Bunun tesiri ile bayıldı ve yere düştü.

Bir gün Ali bin Fudayl ağlıyordu;

-“Seni ağlatan nedir?” diye sorduklarında

Ali bin Fudayl (r.a.);

-“Bana zülm edene, yarın Allah-u Teâlâ’nın huzuruna çıkıp da, hiçbir sebep yokken niçin zülmettiği kendisine sorulunca, hiçbir cevap veremiyecek olan kimseye acıyorum da onun için ağlıyorum.” Buyurdu.

Hazreti Fudayl bin İyâd (r.a.) a, oğlu Ali (r.a.) nin;

-“Yalnız başıma öyle bir yerde olsam ki, ben insanları görsem, ama insanlar görmeseler.” Dediğini söylediler.

Hazreti Fudayl bin İyâd (r.a.);

-“Keşki, oğlum Ali (r.a.), sözünü tamamlasaydı ve deseydi ki; (-“Öyle bir yerde olsam ki, insanlar beni, bende insanları görmesem.” Buyurdu.

Ali bin Fudayl bin İyâd (r.a.) babasından bir müddet önce vefat etti.

Vefat etmesinin sebebi şu idi ki;

Ali bin Fudayl (r.a.), Kur’an-i Kerim’den bir sureyi sonuna kadar dinlemeye tahammül edemez düşüp bayılırdı.

Bir defasında birisi;

“EL-KÂRİA” Suresini okudu. Ali bin Fudayl (r.a.) bunu dinlerken düşüp bayıldı. Baktılar ki RUHUNU TESLİM ETMİŞ.

<<bakınız Fudayl bin İyâd (r.a.)>>

İslam âlimleri ansiklopedisi

Allah-u Teâlâ hazretleri (c.c.) Bizleri ve sizleri Ali bin Fudayl bin İyâd (Radiyallah-u anhu) hurmetine günahlarımızı afv eylesin. Amin

Fuad Yusufoğlu